Ardennen 2002

Begin september vertrokken wij namens Dynamica weer eens naar de Ardennen voor een survival/trainings- weekend. Ondanks alle inspanningen van Rob bleek er helaas niet zo veel belangstelling te zijn waardoor we uiteindelijk maar met vijf man zijn vertrokken. Aan een ieder die niet meegeweest is kan ik alleen maar zeggen: 'jullie hebben wat gemist !!'  Het kleine gezelschap had wel als voordeel dat we met één auto (van Rian) konden reizen. Mijn auto bleef dan ook het gehele weekend eenzaam achter bij het NS-station van Bergen op Zoom. Via Antwerpen was het nog ongeveer een kleine drie uur rijden naar het plaatsje 'Durbuy' (dichtbij Chevetogne en La Roche). Voor de kenners; Durbuy is officieel het kleinste stadje van België mèt stadsrechten.

 

Qua organisatie hadden we het dit weekend gekozen voor een stukje gemak, alle activiteiten werden namelijk geheel verzogd door 'Durbuy Adventure N.V.' zie ook http://www.durbuyadventure.be. Bij de centrale receptie (men spreekt hier diverse talen waaronder Nederlands) kan er worden gekozen uit een aantal losse activiteiten of complete programma's. Wij kozen voor het 'Adventure weekend'. 

Op de vrijdag konden we ook direct kennis maken met één van de lokale tradities: namelijk het met de hand verven van alle zebrapaden (dit moet je minimaal één keer gezien hebben, de Nederlandse Melkertbanen zijn er niets bij !!). Na het inchecken gingen we op zoek naar onze camping. Hier stonden vijf kleine tentjes voor ons klaar. Dat de eigenaar niet meer op bezoekers had gerekend werd duidelijk toen bijna alle muurtjes van de douches en toiletten reeds waren gesloopt. De laatste vier muurtjes heeft hij dat weekend op ons verzoek laten staan (waarvoor nog onze dank.........).  Met een heerlijk najaarszonnetje werd het trouwens dringend tijd om een terras op te zoeken voor een biertje (of waren het er meer ?). En zoals altijd in de Ardennen kozen we weer voor de lokale specialiteit: Ciney

 

Alvorens wij met de eerste officiële activiteit begonnen kregen we eerst een flink bord spaghetti. Later zou blijken dat we de koolhydraten ook hard nodig zouden hebben die avond. Een dropping; het leek allemaal zo eenvoudig. Met een bus werden we naar het dorpje Durbuy gebracht en hier werden we voorzien van een kaart en enkele fakkels. Vol goede moed begonnen we aan dit ' wandelingetje'. Op het moment dat we het bos in liepen kreeg Rob het briljante idee dat het leuker zou zijn ZONDER fakkels............Oeps foutje !! Vanaf dat moment zagen we werkelijk geen hand meer voor ogen. En Tsja waar zijn dan de rokers wanneer je ze nodig hebt ? Na een uurtje lopen kregen er een aantal mensen dorst. Maar ja, we zaten op dat moment in de 'Middle of nowhere' dus dat werd lastig. Toch zagen we op enkele honderden meters afstand licht branden. Het bleek een plaatselijk voetbalstadion te zijn, waar de wedstrijd zojuist was afgelopen. We besloten om de wandeltocht even te onderbreken en een biertje te gaan drinken in de kantine. De lokale bevolking keek vreemd op toen ze die 'vijf gekke Hollanders' met fakkels binnen zagen komen. Om te zorgen voor een betere integratie bestelde Rob een koude gehaktbal en Jackie zijn 'zakkie Belgische chips'.

Inmiddels was de tweede groep ons gepasseerd en zetten wij de achtervolging in. Echter het kaartlezen bleek na het nuttigen van enkele biertjes een stuk lastiger. De twijfels werden bevestigd toen we na een uur lopen op een weiland uit kwamen (met gras tot aan gordelhoogte) afgebakend door de rivier. We besloten op zoek te gaan naar een brug om aan de andere kant van de rivier uit te komen. Helaas liep onze route tot aan een berg. Hier konden we twee dingen doen: 1 Loop het gehele stuk terug, 2 we klimmen ff de berg op. Onder het motto: ' wie niet waagt, wie niet wint'  hebben we geprobeerd om naar boven te klimmen. U moet hierbij een voorstelling maken van een steile rotswand, met scherpe stenen en veel modder. Na 20 meter klimmen (exclusief het terugglijden) was de top nog lang niet in zicht. Uit veiligheidsoverwegingen hebben we toen toch maar besloten om terug af te dalen en als nog het gehele stuk terug te lopen. Affijn we kwamen uiteindelijk om 02.30 aan op de camping en zijn daarna letterlijk naar de tent gekropen.

Ondanks de vermoeidheid heeft die nacht niet iedereen van zijn nachtrust kunnen genieten. Vooral niet die persoon die speciaal voor dit weekend een nieuwe slaapzak had gekocht ter grootte van een rollade. Super licht, super klein, hartstikke handig............ alleen niet geschikt voor nachtvorst. Het zou een lange nacht worden voor Rob !  De volgende dag begonnen we met een heerlijk ontbijt en maakten we ons op voor het volgende evenement: het kayakken. Omdat de groep bestond uit vijf atleten, besloten we om hardlopend (met handbagage) naar de start te gaan van deze tocht (ca. 6 kilometer). Op deze manier hadden we gelijk compensatie voor het missen van de traditionele zondagochtend training. Bij de aanvang van de tocht kregen we een kanarie gele kayak en een homo paars gekleurd zwemvest. Helaas ontbraken er de spectaculaire stromingen, waardoor onze regenkleding achteraf overbodig bleek te zijn. Vanuit de kayak konden we (nu met daglicht) zien waar we de avond tevoren verkeerd waren gelopen. Misschien was het achteraf toch niet zo verkeerd geweest om dwars door de rivier te steken. Van kayakken krijg je honger vandaar dat de organisatie een zogenaamde Ardenseschotel op het menu had gezet. Het duurde even voordat we aan de beurt waren, maar na het inleveren van de bonnetjes kreeg men door dat we echt honger hadden. Vervolgens werden er 6 gigantisch schotels geserveerd (diverse soorten vlees, vis en groente) met brood en frites. Voor Nederlandse begrippen hadden we hier makkelijk met 12 personen van kunnen eten; hierbij nogmaals onze complimenten.

Na de lunch begonnen we een beetje in te kakken, daarom gingen we snel weer de buitenlucht in op zoek naar onze mountainbikes (mijn favoriete onderdeel..................not !!). Een combinatie van te veel en te hoge heuvels, weinig rust en..........jawel... zadelpijn zorgde ervoor dat ik al vrij snel moest afhaken. Sinds deze dag is mijn respect t.o.v. wielrenners duidelijk gestegen. Vanaf nu zit ik dan ook vaker in het fitnesscenrum op de hometrainer. De volgende keer daag ik jullie natuurlijk opnieuw uit. Het hoogtepunt van deze dag zou ons bezoek aan de plaatselijke bierbrouwerij worden, maar dat zag er uiteindelijk toch minder spectaculair uit dan verwacht. Daarom zijn we zelf maar een terrasje gaan zoeken in Durbuy. Proeven blijkt dan toch leuker te zijn dan kijken. Nog net voor de regen kwamen wij weer binnen waarna wij gelijk konden aanschuiven aan de voor ons klaar gemaakte BBQ schotel.

Het is die nacht niet meer droog geweest en ook bij het opstaan bleek het nog steeds te regenen. Om weer een beetje op temperatuur te komen is er dan niets zo lekker wakker worden als een warme douche, behalve natuurlijk als de doucheknoppen onder stroom staan. Dit is vooral lekker als je met je blote voeten in het water staat.........maar goed je bent dan wel wakker. Na het ontbijt begonnen we in de regen aan de eerste activiteit: het Challenger parkoers (zie onderstaande foto's). Vooral voor mensen met hoogtevrees (zoals ik) blijkt dit een enorme uitdaging. Het hoogte punt (in dit geval letterlijk) was het naar beneden tokkelen. Mijn complimenten aan Rian die op het laatste moment toch besloot om ook naar beneden te gaan (kicken !!). Na alle spannende activiteiten volgden daarna nog enkele andere activiteiten zoals kruisboogschieten en karabijnschieten. Na de lunch stond er nog een speurtocht op het programma waarbij je een goed beeld kreeg van het stadje 'Durbuy'. Bij het ontcijferen van de juiste oplossing werden we beloond met een fles wijn. Daarna zijn we op het gemakje terug naar Nederland gereden waar wij die avond GOED en lang hebben geslapen.